Gdy Strindberg 10 sierpnia 1888 posyłał "Pannę Julię" swojemu nakładcy Bonnierowi w Sztokholmie, nie omieszkał go zakląć, by nie odrzucał mu sztuki "pierwszej szwedzkiej naturalistycznej tragedii, aby nie pożałował tego, gdyż "jak to Niemiec mówi, ceci datera - ta sztuka stanie się pozycją w annałach". I tak też się stało: "Panna Julia" stała się centralnym utworem naturalizmu już nie tylko szwedzkiego, choć zamiast ostrożnego pana Bonniera wydrukował tę "nazbyt naturalistyczną sztukę" konkurent jego pan Seeligmann, choć prapremiera odbyła się na obczyźnie w Związku Studenckim w Kopenhadze (1889) i choć Szwecji danym było ujrzeć ten, na swój sposób, genialny utwór dopiero w r. 1906. Grał "Pannę Julię" Antoine w swoim Théatre Libre (1892), grała ją Freie Bühne w Berlinie i wiele innych scen. Od przedstawienia sztokholmskiego "Panny Julii", 13 grudnia 1906 r., sam Strindberg liczył się z powstaniem nowego typu sztuki aktorskiej w Szwecji