Helena Modrzejewska (Jadwiga Helena Misel) była jedną z najpiękniejszych kobiet swojej epoki. Miała nieskazitelnie regularne rysy, duże, wyraziste oczy, długie włosy. Była smukła, gibka, w ruchach, długo zachowała wielką sprawność fizyczną. Niepospolicie inteligentna i wrażliwa, i wielostronnie utalentowana. Jej ambicjom towarzyszyła nie mniejsza pracowitość i siła woli. Burzliwa młodość okazała się w życiu Modrzejewskiej epizodem, po którym nastąpiły czasy nieugiętej dyscypliny. Była wybitną indywidualnością, co w połączeniu z wrodzoną dystynkcją stanowiło jeden z sekretów jej powodzenia. Liczni znawcy stwierdzają, że obok urody i techniki zawsze ważyła na sukcesach Modrzejewskiej jej osobowość magicznie oddziałująca na widownię. Dojrzałość artystyczną osiągnęła w Warszawie, w okresie 1869-76. Od tego czasu do początku lat 90. trwał w jej karierze "długi zenit". W jej repertuarze na pierwsze miejsce wysuwa się twórczość