Doczekało się swej telewizyjnej adaptacji wybitne dzieło polskiej klasyki - "Pan Tadeusz" i fakt ten, biorąc pod uwagę walory artystyczne pierwszego z przedsta­wionych widowisk, zachowaną w nim wierność inten­cjom poety, pietyzm i szacunek dla tekstu, umiejętność znalezienia telewizyjnego ekwiwalentu dla poetyckich obrazów mickiewiczowskiego dzieła, stał się bezsprze­cznie wydarzeniem w TV. "Pan Tadeusz", jak wiadomo, nie miał dotychczas wielkiego szczęścia do scenicznych desek czy filmowej kame­ry. Być może, jedną z przyczyn niepowodzenia była przejawia­na przez reżyserów ambicja inscenizacji czy też "uteatralnienia" tekstu, tzn. opracowania go według reguł przyjętych w dramacie - z rozpisaniem dialogów, budową - to sposób sce­niczny czy filmowy, a więc przedstawiający - sytuacji, która w oryginalnym tekście są przedmiotem poetyckiego opisu. Sto­sowano pewnego rodzaju dosłowność w przekładzie poezji no język sceny czy filmu, pomijano pa