Z ogromnym zaciekawieniem oczekiwano tego programu; jak Adam Hanuszkiewicz pokaże "Pana Tadeusza", jak odbierzemy te strofy i te treści, które tak wrosły w naszą narodową kultu­rę i w naszą osobistą wrażliwość, indywidualny sposób odczuwania... Jak podjąć artystyczny trud za­prezentowania postaci - już prze­cież symbolicznych, obrosłych nie tylko legendą, ale także wielora­ką literatura badawczą, dziesiąt­kami opracowań, poddanych wni­kliwej ocenie literacko-historycznej. Ujęcie Hanuszkiewicza, podykto­wane skromnością wobec wielkości dzieła - spełniło zadanie. Pierwszą księgę narodowego poe­matu przedstawił reżyser kładąc nacisk przede wszystkim na noś­ność słowa, na uwypuklenie jego blasku, tej zadumy, którą tak ła­two odnaleźć i tej dominującej tęsknoty... A jednocześnie prze­cież i humoru, i cudownej umie­jętności obrazowania, kreślenia nastroju i klimatu. Aktorzy tego poetyckiego spek­taklu (doskonale dobrani) m�