Nie będę stawiać w tym arty­kule nonsensownych pytań, czy tegoroczny wrocławski fe­stiwal sztuk współczesnych był lepszy czy gorszy od po­przedniego. W ciągu sezonu stan o­gólny teatru nie zmienia się na ty­le, jeśli zaś chodzi o tzw. produkcję bieżącą, festiwale, o czym pisze się do znudzenia, rzadko prezentują to, co by prezentować powinny. W tym roku ten osobliwy stan rzeczy stal się jeszcze osobliwszy: komitet arty­styczny festiwalu (co zostało urbi et orbi ogłoszone w programie) za­decydował, że będzie to przegląd prapremier. Decyzja salomonowa, zważywszy zarówno ilość powstają­cych sztuk, jak i horyzont pamięci o współczesności, jaki narzuca w ten sposób widowni. Poza nim znaleźli się Mrożek i Gombrowicz, Różewicz szczęśliwie ocalał dzięki prapremie­rze "Śmierci w starych dekoracjach" w Teatrze Polskim we Wrocławiu. I z małym wyjątkiem ("Dwu tea­trów" Szaniawskiego) wszystko od­było się zgodnie z regulaminem. Neurast