W POLSKIEJ, hierarchii literac­kiej wieku XX Maria Dą­browska zajmuje miejsce bardzo wysokie. Jeśli o mój gust osobisty idzie, byłbym w ocenie bardziej sceptyczny. Bez porówna­nia wybitniejszą wydaje mi się Zo­fia Nałkowska czy Zofia Kossak. Przypuszczam, że przyszłość, jak to bardzo często się dzieje, przewartościuje niejedno. I gdybyśmy się jakimś cudem znaleźć mogli w Pol­sce roku 2071, niejedno by nas w tej dziedzinie zaskoczyło. Tak czy owak wszakże, jedno pewne. Dąbrowska to już klasyka. Szacowna, znana i uznana. Należą­ca do lektur szkolnych. Fakt ten pociąga za sobą szereg konsekwen­cji. Na jedną z nich zwrócę uwagę. KONSEKWENCJE TEATRALIZACYJNE Chcecie przerabiać tę arcyepicką prozę na język dramaturgii, chce­cie z powieści robić teatr? Róbcie. Ale w takim wypadku trzeba zde­cydować się na jedną z dwóch rze­czy. Albo dążenie do maksymal­nej wierności - albo zupełnie kon­sekwentne potraktowanie tego dzieła klasyczn