według Arystofanesa wyhodował Andrzej Jarecki z towarzysze­niem Agnieszki Osieckiej (piosen­ki!). Wystawił w Teatrze Drama­tycznym m. st. Warszawy (kiedy wreszcie będzie się nazywał po lu­dzku - Teatr im. Leona Schillera?) - Konrad Swinarski, tegoroczny laureat, którego cichy festiwal za­czął się właśnie w Warszawie. Mu­zyka (całkiem zabawna) Stanisła­wa Prószyńskiego. Choreografia - samego Witolda Grucy, nader lek­ka i zręczna. Scenografia Andrze­ja Sadowskiego - byłaby najlep­szą rzeczą w tym przedstawieniu, gdyby nie Barbara Kraftówna (Słowiczka) parodiująca operetko­we krygi prześmiesznie, ale wdzięcznie. Dają się lubić i pamię­tać: Zdzisław Leśniak (Sykofant), Ludwik Pak (Dudek), Wojciech Po­kora, Józef Nowak i Jerzy Magórski (Orły: Czerwony i Biały), a przede wszystkim Wiesław Gołas (Nowak) i Stanisław Gawlik (Wal­czak), dwaj krajowi Ateńczycy, którzy przybywają do niefrasobli­wych ptaszków i zakładają im pań­stwo, Orl