Teatr Dramatyczny dał prapremierę polskiej sztuki, współczesnej "Dwie głowy ptaka" pióra Władysława Terleckiego. Mocny rytm i bogactwo myś­lowe składają się na siłę oddziaływania tego przedstawie­nia. Nasza literatura - poza Żeromskim - zdawała się wzdragać przed podejmowaniem sprawy najtragiczniejszego Powstania, Styczniowego. Dopiero Wielopolska, a potem Wołoszynowski dokonali wyłomu. Terlecki przedstawił punkt widzenia pokolenia młodego. W swej nowej sztuce oświetla mo­ment najboleśniejszy: areszto­wanie ostatniego naczelnika Warszawy, Waszkowskiego, śledztwo przeciw niemu, sa­motna śmierć. Teatr Dramatyczny świetnie uzmysłowił bogactwa "Ptaka". Reżyser Andrzej Łapicki uka­zał, w nie łatwych warunkach technicznych, dwa plany akcji, dwa jej tereny kancelarie Ochranv i cele. Między więźniami a funkcjonariuszami Ochranv toczy się walka. Trzej dygnitarze policji zajmują odmienne pozycje. Janusz Gajos gra płk. Tuchołkę, który mówi, ż