I Błądzą co najmniej przesadą twier­dzenia, jakoby analiza psychologiczna była z gruntu obca tragedii Aischylosa. W "Orestei" błyski dusz tryskają z olśniewającą wspaniałością. Druga część tej trylogii zawiera w sobie wyraźny dramat psychologiczny, a tylko tworzywo i budowa Aischylosowej tragedii zacierają nieco jego li­nie, zacierają je głównie partiami chó­ralnymi, które - podporządkowane pro­porcjom muzycznym - nadżerają par­tie jednostek. Istotną treścią dramatu są działające wewnątrz człowieka przyczyny i skutki matkobójstwa. Wprawdzie wśród przyczyn działa rozkaz boga, więc czynnik pochodzący z zewnątrz, ale prócz niego stale uwzględnia Aischylos w Orestesie si­ły jego własnej duszy: "Czy mam poddawać w wątpliwość to, co bóg po­wiedział? gdybym nawet chciał, to i tak muszę czyn wykonać, ażeby Argos uwolnić z jarzma"... Chce zaś Orestes wyzwolić Argos ze względu na dobro samego miasta, ale także aby prawo­wity