BARDZO było Warszawie potrzebne takie przedstawienie, jakim stała się "Tragedia op­tymistyczna" Wsiewołoda Wiszniew­skiego w Teatrze Domu Wojska Pol­skiego. Pomijam już aktualność - przygotowano je na 38 rocznicę Re­wolucji Październikowej. Ważniej­sze jest to, że stało się ono przeciw­wagą zeszłorocznego chybionego "Człowieka z karabinem" w Teatrze Narodowym. Nareszcie zobaczyła Warszawa prawdziwą rewolucję z jej prawdziwymi ludźmi. Nie mar­twe, zastygłe obrazy, lecz żywy ka­wałek historii. Takie ukazanie tam­tych dni uczy nas więcej, niż nie­jeden choćby najlepszy na ten te­mat wykład; stajemy się jak gdy­by naocznymi świadkami rewolucji, wciągnięci w bieg jej wypadków i porwani entuzjazmem i zapałem płynącym ze sceny. Jest to przede wszystkim wielka zasługa Lidii Zamkow, inscenizatora i reżysera tego spektaklu. Jej twórcze, wnikliwe spojrzenie na "Tragedię optymistyczną" kazało nam zapomnieć u niejednym braku sztuki, skupiając