1. Jeden z najbardziej zdumiewających dramatów o rewolucji socjalistycznej wyszedł spod pióra poety, którego "wewnętrzny krajobraz modernistycznej duszy" uznany został przez następne pokolenia za zwyrodniały przejaw eschatologicznej dekadencji. Mowa o "Kniaziu Patiomkinie" i Tadeuszu Micińskim, który dramatycznemu przebiegowi 11 dni powstania 1905 roku na pancerniku sewastopolskiej marynarki wojennej, nadał cechy historiozoficznej wizji. Nic zatem dziwnego, że "żaden utwór Micińskiego - co podkreślała kilkakrotnie Teresa Wróblewska - nie wywołał takiego zainteresowania, takiej sumy sprzecznych opinii i takiej fali politycznych polemik". Pierwszą konfrontacją był druk dramatu w roku 1906, a więc recepcja filozoficzno-dramaturgicznego zapisu. Jest rzeczą charakterystyczną, że część ówczesnej lewicy nie zawahała się zobaczyć w "Kniaziu" zdecydowanych oznak paszkwilu na rewolucję, zaś prawica albo dramat ten w ogóle przemilczała, albo próbowała