Są sztuki, w których scenografia nie od­grywa żadnej roli i sztuki, w których dekoracje i kostiumy najściślej są związane, jako niezbędny element sceniczny, nie tylko z reżyserią i inscenizacją, lecz z ideą drama­tyczną, zawartą w dziele, niezbędne do wy­tworzenia atmosfery, do uwypuklenia akcji. Niezbędność nie powinna jednak nigdy prowadzić do przerostu. Pierwszym twórczym scenografem u nas był Wyspiański, który przełamał ogólnie wte­dy panujący szablon i banał. Wskazał drogę artystycznego powiązania scenografii z tek­stem i duchem dzieła. Jego dekoracje i ko­stiumy do "Bolesława Śmiałego" stanowiły przełom w sztuce scenicznej i przeszły do historii polskiej sztuki teatralnej. Do utworów, w których oprawa scenicz­na, jako równomierny i równoważny element inscenizacji jest niezbędna, należy trylogia Aischylosa "Oresteja". Aby spełnić swą ro­le, musi być związana z dziełem, utrzymana w stylu epoki, harmonizować z grą aktor