Siedemdziesiąta rocznica urodzin Szostakowicza, na którą warszaw­ski Teatr Wielki przygotowywał premierę jego "Katarzyny Izmajłowej", uhonorowana została w War­szawie piękniej jeszcze, niż się ktoś przedtem mógł spodziewać. Oto bowiem poniekąd nieoczekiwanie otrzymaliśmy mały przegląd prezentujący na przestrzeni paru dni całą operową twórczość Szo­stakowicza. Złożyły się nań co prawda dwa jedynie dzieła - ty­le ich bowiem pozostawił twórca "Symfonii Leningradzkiej" - ale też faktem jest, że niewiele znaj­dzie się miast na świecie, gdzie obydwa za jednym zamachem można by obejrzeć. Tuż bowiem przed warszawską premierą "Ka­tarzyny Izmajłowej" Moskiewski Kameralny Teatr Muzyczny dał na scenie Operetki Warszawskiej w ramach festiwalu "Warszaw­skiej Jesieni" kapitalny spektakl wcześniejszej opery Szostakowi­cza - zapomnianego przez lat wiele "Nosa". Nie omawiam tu bar­dziej szczegółowo tego dzieła - nie tak dawno bowiem publiko­wali�