TEN SZALENIEC ZNOWU namieszał w teatrze. Stanisława Ignacego Witkiewicza trzeba się bać, żeby go zrozumieć. Jeśli się go ktoś nie boi, nic nie zrozu­mie. Bowiem w wielu sztukach Witkiewicza, gdzieś na samym dnie straszy. Ten strach nie jest widoczny od razu, nie pojawia się on jak szminka na twarzy, nie ma specjalnych grymasów, a raczej ma wszystko inne, co zaprzecza strachowi. Ma wielkie składnice śmiechu, ironii, bank przekory, całe spiżarnie jadowi­tego, złośliwego chichotu. I jak­ie można pod tym wszystkim dostrzec strach, niepokój, przerażenie. A jednak! Jednakoak gdy się dobrze wsłuchać w ton tej dra­maturgii, w jej brzmienie, jej głębsze pulsowanie, dostrzec można, i można usłyszeć jakby ukryty i bardzo zdławiony krzyk rozpaczy. I właśnie od tego chyba trzeba by zacząć omawianie przygody Witkacego z teatrem. Wiadomo, żyjemy pod presją czystej formy. Wiadomo nasiąkliśmy ideami absurdu, groteski, paradoksu i takich tam różnych dziwadeł