Jeśli wierzyć "Almanachom sceny polskiej", przedstawienie "Woyzecka" Georga Büchnera w teatrze olsztyńskim za dyrekcji Andrzeja Rozhina jest pierwszą realizacją tego utworu od czasu słynnej inscenizacji Konrada Swinarskiego. I choć inaczej pomyślane, nie z tak doborową obsadą aktorską jak ongiś w Starym Teatrze w Krakowie - jest przedstawieniem wybijającym się ponad inne w określonych olsztyńskich warunkach. Nie tylko dzięki poziomowi realizacji, ale także - a może przede wszystkim - dzięki głębokiemu humanistycznemu przesłaniu. Zawarli w nim inscenizatorzy i zapisane przez Buchnera losy konkretnych ludzi, i obronę człowieka kalekiego pośród pospolitej rzeczywistości, i - co najważniejsze - obraz wrażliwego, czującego, szlachetnego nieprzystosowania do pospolitości innych ludzi i brutalności świata.

Olsztyńskie przedstawienie Agnieszki Holland i Laco Adamika opowiada historię tragicznie zakończonej miłości Woyzecka, wojskowego posługacza, do zalotnej dziewczyny z dzieckiem - Marii. Historię tę umieszcza na tle z jednej strony koszar, z drugiej - małomiasteczkowego pospólstwa. Sugeruje to już dekoracja. Marcin Jarnuszkiewicz zaprojektował na scenie coś w rodzaju dużego namiotu o dwóch skrzydłach z przejściem pośrodku, przywodzącego na myśl obóz wojskowy. Po przeciwnych stronach sceny znajdują się wnętrza zamieszkałe przez Marię i Kapitana, w części centralnej, o perspektywie wydłużonej w głąb sceny, dzieją się zdarzenia w koszarach i w miasteczku; tamtędy wkracza musztrowany oddział żołnierzy i wojskowa kapela pod dowództwem Tamburmajora, tam odbywają się zetknięcia miasta i koszar, jarmarki, tańce i parady - spotykają się dwa światy, odrębne a ściśle ze sobą zespolone. W centralnej części Karol niemowa będzie zwiastował zbli�