OSOBOWOŚĆ Stanisława Grochowiaka i tytuł jego sztuki "Okapi"*) sprawiają, że widz, który przyszedł na przedstawienie w teatrze Dramatycz­nym ma jakby zawczasu rozbu­dzoną wyobraźnię. Okapi - to od dzieciństwa łatwo przez nas odczytywana nazwa zwierzęcia uruchamiająca myślenie o egzoty­cznych przestrzeniach pełnych bezbronnych istot. Przychodząc więc na przedstawienie anonso­wane imieniem tego rzadko spo­tykanego zwierzęcia spodziewamy się aury dziwności i bezbronno­ści. Pierwsze wrażenie, jakiego do­znajemy w Teatrze Dramatycz­nym to ładna, funkcjonalna de­koracja Teresy Ponińskiej. Opra­wa plastyczna spektaklu dobrze dopowiada jego treść. Akcja dzie­je się na biednym poddaszu, które jednoznacznie zostało scharak­teryzowane obecnością balii, łóż­ka, stołu i cokolwiek udziwnio­nych szaf. Surrealistycznie przed­stawiony sufit, czy raczej podsuficie, dobrze koresponduje z ko­stiumami aktorów, które ułatwia­ją utrzymanie roli w jedn