Frank Wedekłnd (1864-1918) - niemiecki dramaturg, pisarz i autor piosenek jest uważany za jedne­go z prekursorów ekspresjonizmu. Podstawowe cechy tego kierunku to anarchia i swoboda twórcza. W spektaklu ANDRZEJA DZIUKA zupełnie anarchi­styczne i swobodne jest wy­mieszanie konwencji dramatu mieszczańskiego, kabaretu, music hallu, farsy, groteski, a nawet dell`arte. Jest też roz­kład, ponieważ bohaterowie staczają się na samo dno egzystencji (spelunka, prostytucja, konanie w barłogu, morderstwa) i wreszcie roz­pad, bo cały system moralny wartości mieszczaństwa wali się w gruzy. W czasach Wedekinda pew­nie było to coś warte. Dzisiaj jest to lamus, do którego wkraczać trzeba w masce, że­by nie udławić się kurzem. Ekspresjonistyczna metoda, którą w realizacji posłużył się Andrzej Dziuk, w niczym nie pomogła zramolałej "Pandorze". Myśl, że kobiety są sie­dliskiem zła, a mężczyźni są głupimi i bezsilnymi ofiarami "puchów marnyc