DAWNO już nie miałem okazji obserwować w tea­trze tak żywiołowej, entuzjastycznej reakcji pub­liczności, jak ta, której byłem świadkiem po zakoń­czeniu spektaklu "Ludus Danielis", wystawionego na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie przez "Bornus Consort", męski zespół wokalny działający od paru lat, bez większego rozgłosu, choć z niemałymi osiągnięciami, pod kierownictwem muzycznym Marcina Szczycińskiego. Teraz, gdy upływ czasu pozwolił mi ochłonąć z pierwszego wrażenia, myślę, że źródłem owej, nie­zwykłej reakcji publiczności była specyficzna więź łą­cząca coraz silniej, w miarę trwania widowiska, człon­ków zespołu i widzów, a której podstawą było coś co nazwałbym wspólną radością odkrywania. Radością odkrywania, że oto jeśli wykażemy odrobinę dobrej woli i bez uprzedzeń wejrzymy w "mroki Średnio­wiecza", to czekają nas jeszcze rzeczywiście niecodzienne fascynacje. "Ludus Danielis" - "Gra o Danielu" to spisany w