Rzecz dzieje się w XVII-wiecznej Anglii. Na tronie zasiadł już Karol II, który na przekór purytańskiej surowości poprzedników wprowadził na dwór rozwiązłość, a ciała lorda Cromwella i jego towarzyszy kazał wydobyć z grobów i powiesić. Jednym z odkopanych jest mąż pani Bradshaw, kobiety upartej, wiernej sobie, okrutnej wobec świata, który ją osaczył. Spektakl to jej podróż do ciała męża. Kiedy na powierzchni szaleje bezprawie i rozpusta, w podziemiu dzielą łupy finansiści. Ci są jak udowadnia reżyserka, Polka mieszkająca w Anglii - zawsze i wszędzie tacy sami. W tym sensie "Zwycięstwo" jest i zarazem nie jest spektaklem o tematyce historycznej. Zawsze bowiem te same mechanizmy rujnują albo budują życie poszczególnych ludzi. - Moją rolą jest komplikowanie świata, nie zaś upraszczanie go. Daję więc widzom coś, czego nie znajdą nigdzie indziej - twierdzi Barker, czołowy współczesny angielski dramaturg. Nic dodać, nic ująć.