Tytuł sztuki - "Dom na Twardej", wg której przygotowano spektakl telewizyjny, kojarzy się od razu z historycznym wydarzeniem i ważną datą: utworzenia Krajowej Rady Narodowej w nocy z dnia 30. grudnia 1943 na 1 stycznia 1944 w oficynie domu przy ulicy Twardej rur 22. Autorom, którzy mieli po latach ten moment odtworzyć i upamiętnić, samo życie podsuwało sytuację kontrastową: tu - mieszkanie robotnicze, tam - "pokoje" od frontu, z jednej strony sprawy poważne, ludzie skupieni, decyzje o przełomowej wadze, z drugiej - towarzystwo rozbawione w noc sylwestrową. Oczywiście wszystko to odbywało się naprawdę, sprawa wyglądała inaczej: noc sylwestrowa została wybrana świadomie, gdyż można było przypuszczać, że właśnie wówczas gestapo nie będzie tak czujne. Ten konspiracyjny zabieg taktyczny, mający na celu maksymalne bezpieczeństwo, oglądany z perspektywy urósł do rangi symbolu, domagał się szerszego uogólnienia.

Koncepcja więc była już jak gdyby gotowa, ale z punktu nasuwała niebezpieczeństwo nadmiernego wyeksponowania, wyjaskrawienia tego kontrastu. I wydaje się, że właśnie dlatego autor "Papugi" budując swą sztukę na kontrastowym zestawieniu dwóch światów - ukrył w cieniu tych. którzy mieli decydować o losie narodu, zaś na front wysunął świat odchodzący w przeszłość, schyłkowy. Oficyny nie widzimy, lecz - pada z niej blask. Tak właśnie - "blask z oficyny" - zatytułował autor swą wypowiedź w "Świecie" (1954) na temat własnej sztuki; "Sąsiedztwo historycznej oficyny ciąży na atmosferze mieszczańskiego pokoju, przypomina widzowi, że w kraju pracowały jeszcze inne siły społeczne, te, które gospodarzą w Polsce". Prapremiera sztuki odbyła się w roku 1954 w Warszawie, ściśle po upływie 10 lat od wydarzeń owej nocy styczniowej. Wzbudziła żywą dyskusję w prasie. Podziwiano śmiałą koncepcję, wagę poruszonych konfliktów światopoglądowych