„Kim jest Pan Schmitt?” Sébastiena Thiéry'ego w reż. Jarosława Tumidajskiego w Teatrze Współczesnym w Warszawie. Pisze Konrad Pruszyński na swoim blogu.

fot. Karol Mańk

„Kim jest pan Schmitt?” to sztuka współczesnego francuskiego dramaturga Sébastiena Thiéry’ego. Reżyserii warszawskiej realizacji tego tekstu podjął się Jarosław Tumidajski. Całość okazuje się być słodko-gorzkim obrazem życia tytułowego bohatera, będącego nieustannie w ucieczce od samego siebie.

Pan Baran (Andrzej Zieliński) – uznany okulista oraz jego żona Pani Baran (Agnieszka Suchora) pewnego wieczoru odnajdują się w zupełnie nowej rzeczywistości. Ściany mieszkania są im znane, ale wszystko inne pozostaje zagadką. Obraz na ścianie nie jest tym, zawieszonym przez lekarza, ubrania w szafie są może tego samego rozmiaru, ale bynajmniej nie zostały one umieszczone tam przez gospodarzy. Klucze do drzwi wyjściowych nie pasują. Baranowie znajdują się w sytuacji bez wyjścia. Kim są właściciele mieszkania? Gdzie się podziali? Dlaczego nikt ich nie szuka?

Pozorną nadzieją na rozwiązanie problemu zdaje się wizyta niezbyt rozgarniętego policjanta (Mariusz Jakus), który informuje małżeństwo o wszczęciu dochodzenia. Sprawa dotyczy tożsamości doktora Barana. No właśnie! O kwestię tożsamości, jej świadomego lub podświadomego kreowania rozchodzi się w tym spektaklu. I trudno pisać o szczegółach, kiedy każde dodatkowe słowo mogłoby zdradzić zbyt wiele ze scenicznego suspensu. Starczy powiedzieć, że Pan Baran może okazać się Panem Schmittem. Lub Pan Schmitt panem Baranem. A może oba z tych charakterów łączą się w bohaterze granym przez Andrzeja Zielińskiego? A kim właściwie jest pan Schmitt? Rozwikłania tej zagadki warto poszukać na widowni Teatru Współczesnego w Warszawie.

Tymczasem należy podkreślić, że spektakl Tumidajskiego ma dwie szczególne zalety. Pierwsza to znakomita gra aktorska Andrzeja Zielińskiego, który skutecznie wychwytuje i eksponuje wszelkie komediowe refleksy, a na dodatek potrafi to podsycić krztą dramatyzmu. Drugą z zapowiedzianych zalet jest nieoczekiwane zakończenie. Ktoś powie, że wyrwane z kontekstu czy niedostatecznie uzasadnione, a ja powiem, że zaskakujące i otwierające zupełnie nowe, interpretacyjne przestrzenie. Można się tylko domyślać, co doprowadziło głównego bohatera do podjęcia takiej, a nie innej decyzji, ale to jest właśnie piękne w snuciu wszelakich opowieści (teatralnych, literackich czy filmowych), kiedy odbiorca może na własną rękę doszukiwać się w nich wszelakich kontekstów lub dopisywać własny ciąg dalszy.

„Kim jest pan Schmitt?” nie jest na pewno arcydziełem sztuki teatralnej, ale to po prostu kawałek przyzwoitego, dobrze zagranego, niepozbawionego komediowych refleksów dramatu, który warto polecić.