Na początku był pomysł. Jacek {#os#6175}Głomb{/#}, mający ambicje robienia w swojej Legnicy żywego teatru, chętnie sięgającego po tematy polityczno-społeczne, zapragnął w 2002 roku podminować atmosferę "historyją" dość bezbarwnego komunistycznego aparatczy­ka, który właśnie został premierem. Była w tym kalkulacja sensacyjno-medialnego wy­darzenia, ale był też zamysł sportretowania kawałka niedawnych dziejów, akurat pozo­stającego całkowicie odłogiem w sztuce. Kłopot z realizacją zamysłu zaczął się jednak w chwili, gdy scenarzysta Maciej {#os#7323}Kowalewski{/#} nie potrafił się jednoznacznie zdecydo­wać, czy idzie w kierunku satyry politycznej, czy w stronę moralitetu z większymi ambi­cjami. Satyrze zabrakło zjadliwości. Opowiadanie o nieciekawym obywatelu, który raz na jakiś czas powtarza (albo słyszy w otoczeniu) rozmaite bon-moty (dokładnie te, który­mi popisuje się panujący premier), nie wystarczało. Zamiast portretu prowincj