"Mephisto Waltz" w reż. Antona Adasinskyego z Teatru Derevo z Petersburga na Festiwalu Gorzkie Żale w Warszawie. Pisze Agata Tomasiewicz w serwisie Teatr dla Was.

Widzowie tłoczą się do wyjścia. Część z nich przystaje przed krawędzią sceny. Wyciągają komórki, pstrykają zdjęcia. Na ekranach rozbłyskują pola tykowatych słoneczników. Nikt nie waży się wkroczyć na parkiet, umazany żółtkiem jaj i miąższem owoców. A jednak publiczność opuszcza swój bezpieczny szaniec, by przycupnąć na chwilę na styku realnego z iluzorycznym. Zresztą, to nie pierwszy moment, kiedy rzeczywistość sceniczna i przestrzeń obserwacji mieszają się za sprawą przedziwnej osmozy. Laikowi (mam tu na myśli: człowiekowi niedysponującemu odpowiednim aparatem pojęciowym do opisu teatru ruchu) trudno jest zanalizować dzieło oddziałujące bardziej w sposób sensoryczny aniżeli intelektualny. Przy tym wzięcie sensualnej tkanki spektaklu w karby przyciężkawego profesjolektu przytłumiłoby w znacznym stopniu jego magiczną aurę (słówka wstydliwe w dobie szarogęszącego się cynizmu; dziś bliższe neopoganizmowi niż eseistyce czy