Satyryczne odbicie polskiej współczesności, jakie wyła­nia się ze sztuki Marka {#os#36148}Pruchniewskiego{/#} pt. "Pielgrzymi", nie jest może głęboką analizą so­cjologiczną, ale trudno autorowi odmówić trafnych spostrzeżeń i celnych uogólnień. W zdezelowa­nym autobusie, zdążającym po Eu­ropie śladem cudów i miejsc świę­tych, siedzi reprezentacja sporej części naszego społeczeństwa, a we wzajemnych relacjach piel­grzymów odbijają się nie tylko osobiste fobie, ale i procesy zacho­dzące w kraju. I choć postacie ry­sowane są tylko konturem, to sprawna ręka Macieja {#os#1501}Dejczera{/#} i wysiłek ekipy aktorskiej czynią z tych ludzi wyraziste i obdarzone temperamentem osobowości. Za­bieg stopniowego "odsłaniania" życiorysów i kompleksów, jakie wloką w tę podróż bohaterowie, dyskretnie zmienia poetykę spek­taklu z (prawie) groteskowej na (prawie) moralitet. W tym kon­tekście finałowe kazanie ojca Jac­ka nie razi patosem, dzięki s