Thomas Bernhard, współczesny pisarz austriacki, miał o naszym wieku jak najgorszą opinię, tak sa­mo jak i o swej ojczystej Austrii - tak złą, że w swoim testamencie zakazał grania swoich sztuk i drukowania książek w swoim kraju. Pisarz odra­żający w swym widzeniu pokraczności świata, nieco sadystyczny, aro­gancki, szydzący z wszelkich insty­tucji, honorów, orderów, tzw do­brych obyczajów i tzw. porządnych ludzi, krótko mówiąc anarchista. I pisarz bardzo mądry, o ogromnym poczuciu humoru, zjadliwie zdro­worozsądkowego i oczywiście szaleńczo-wisielczego. Bernharda trud­no lubić, ale nie można go nie polu­bić, kiedy się go pozna bliżej. Ostat­nio nadarzyła się i nam taka okazja, mianowicie ukazała się książka "Bratanek Wittgensteina" w znako­mitym przekładzie Marka Kędzier­skiego. Dzięki temu można zacząć się domyślać, dlaczego ludzie znają­cy dobrze niemiecki zachwycają się językiem Bernharda. Fraza długa, pączkująca dygre