"Juliusz Cezar" w reżyserii Remi­giusza Brzyka to odważna realizacja tekstu Szekspira. Odważna, choć w warstwie słowa zgodna z literackim oryginałem. Brzyk wypadki ze staro­żytnego Rzymu pokazuje w estetyce przypominającej lata 60. ubiegłego wieku w Polsce. Widzowie oglądają je usadzeni na krzesłach w głębi sce­ny przy ul. Zapolskiej, aktorzy zaś gra­ją na proscenium, widowni, balko­nach, w foyer, a nawet poza murami Teatru Polskiego. Najczęściej towa­rzyszą im wtedy operatorzy kamer, z których obraz oglądamy na dwóch olbrzymich ekranach. Brzyk za po­mocą wysmakowanej wizualnie for­my opowiada o odwiecznym mecha­nizmie obsesyjnego dążenia do wła­dzy, szczególnie eksponując nie tyle samą zbrodnię - ile proces jej kiełko­wania.