Niezbyt częste inscenizacje sztuk Racine'a w Polsce stano­wią w najlepszym wypadku tyl­ko okazję do popisów aktorstwa. Ten najlepszy wypadek zaszedł zresztą obecnie: Zofia Rysiówna jako Agrypina w Brytaniku zapi­suje się w szeregu wielkich he­roin tragicznych. Przy całej wiarygodności psychologicznej i cieniowaniu przejść od wyracho­wanej, zimnej gry politycznej do niepohamowanej ambicji, strachu przed bankructwem politycznym i przed utratą sensu przez wszystkie zbrodnie popeł­nione w drodze do władzy, sty­lizuje ona swą grę na wielką rolę klasyczną. Najbardziej in­teresujący i godny podziwu jest tu jednak trzeci, ukryty ale do­strzegalny poziom znaczeniowy: znakomita aktorka świadomie gra znakomitą aktorkę grającą w sztuce Racine'a, a czyni to bez jednego rysu parodii, czy drażniącego manieryzmu. Ukryty dystans wobec roli i wobec sa­mej siebie stanowi oryginalny wkład aktorki, który przełamuje sztampę Racine'owskiej heroiny, utrwaloną w powsz