Brawurowa sztuka napisana przed czterdziestoma sześcioma laty z dbałością o każdy detal, z inteligenckością, z której znany jest autor, mimo ograbienia w katowickim Teatrze Śląskim przez tanie gagi, oko puszczane w stronę publiczności, lekko seksistowsko teksty, niepozbawiona jest jednakże nader aktualnego wydźwięku o charakterze politycznym - o "Porwaniu Europy" Jarosława Marka Rymkiewicza w reż. Piotra Cieplaka w Teatrze Śląskim w Katowicach pisze Sławomir Szczurek z Nowej Siły Krytycznej.

Piękna jest pierwsza scena, w której niczym na biało-czarnej fotografii podziwiać można zastygły świat. Świat powoli odchodzący w zapomnienie, ustępujący miejsca nowemu, który jednak bez tego co wcześniej powstać nie może. Stężałość świata i obrazka rozbija śmiech uwiecznionych na nich Pompadurów, rozliczne pytania ("kto to? co to? skąd to?") oraz zapowiedzi i obietnice ("będzie salon, będzie farsa"). A rzecz to stara jak świat, o Europie - córce arystokratów Pompadurów (Grażyna Bułka i Zbigniew Wróbel) - co to za mąż za "zbyt wiotkiego, farbującego brwi i mówiącego cienkim sopranem" angielskiego księcia wyjść nie chciała. O prawdziwym wybranku serca Europy dowiadujemy się z jej monologu prowadzonego z sofy, do której przywiązana jest, by uciec nie mogła. Ucieka jednak w wewnętrzny świat fantazji nieposkromionych i żądz w niej drzemiących, wygłaszając pean na cześć nieokrzesanych, walecznych i męskich mężczyzn, do których nale�