Cieszy mnie, strasznie i straceńczo mnie cieszy, że przeciw oświetlonym neonami i światłem ledowym barykadom z plastiku, szkła i aluminium mogę iść z tobą na bój nasz ostatni - do Jacka Głomba, współautora "manifestu kontrrewolucyjnego" pisze reżyser Lech Raczak.

Drogi Jacku Jestem na Sycylii, w Katanii, gdzie czasem dochodzą wprawdzie spóźnione głosy o rewolucjach na dalekim kontynencie, ale gdzie wszystko (też teatr) trwa, murszejąc i sypiąc się z powodu upływu czasu, spokojnie, na przekór pogróżkom Wulkanu, zdecydowanie głośniejszym niż echa z dalekiej Północy. Jest ciepło, ale trudno połazić po mieście, które fascynuje mnie od 30 lat, bo dziś na przemian pada i leje Gapię się więc w ekran laptopa, sprawdzając, co słychać w kraju Przeczytałem kilka polemik w wykonaniu reżyserów płci obojga modnego (z definicji "młody", a tym bardziej "względnie młody" musi nadążać za modą) teatru z Twoim "manifestem kontrrewolucyjnym". Gotów jestem niektórym z nich oddać cześć jako uzdolnionym artystom. Jestem jednak wobec nich pełen podziwu z innego powodu: z powodu ziejącej z ich tekstów pewności siebie, samozadowolenia i naturalnej łatwości z jaką wykonują mimochodem gesty autopromocyjne (jak to nazy