Georg Buchner jest w literaturze niemieckiej postacią-legendą. Ten pisarz okresu romantyzmu, którego był gorącym przeciwnikiem, przedstawi­ciel realizmu z odcieniem naturalistycznym, uczony, rewolu­cjonista, publicysta i ceniony dra­maturg stał się dla późniejszych pokoleń symbolem. Na jego twórczość powoływał się G. Hauptmann w najbardziej postę­powym okresie, wołając patety­cznie: "Przybywaj więc, Buchnerze, sojuszniku naszej wiary!". Nieliczne przechowane sztuki pi­sarza, w tym "Danton" i nie­kompletny "Woyzeck", uważane są za arcydzieła. Jeśli dodamy je­szcze, że "Woyzecka" wziął na swój warsztat reżyser pełen inwencji i śmiałych pomysłów, ja­kim jest Konrad {#os#6236}Swinarski{/#}, widz musi się poczuć zaciekawiony. A jednak uczuciem, jakie towarzy­szy przy wyjściu z teatru, jest rozczarowanie. Historia o nie­mieckim ubogim golibrodzie, mi­mo, że nie trwa długo, jest mę­cząca. Koncepcja przedstawienia nie jest jasna, i zadajemy