RAPREMIERA sztuki Jerzego Andrzejew­skiego i Jerzego Zagór­skiego "Święto Winkelrieda" w łódzkim Teatrze Nowym, omówiona już obszernie przez prasę polską, to naj­większe chyba wydarzenie teatralne ostatnich czasów. Drapieżna aktualność i os­tra aluzyjność są dobrą wróżbą dla sztuki, która przez dwanaście lat przele­żała w kazamatach biurka, nie licząc dwukrotnego dru­ku, raz w "Twórczości", jeszcze za czasów redakcji krakowskiej Kazimierza Wyki, drugi raz w osob­nym, jak gdyby sztambu­chowym wydaniu. Na wiosnę 1944 reku An­drzejewski i Zagórski, mieszkający w tej samej war­szawskiej kamienicy; posta­nowili jakoś owocnie prze­pędzić długie wieczory, przecięte godziną policyjną. Zaczęli więc pisać sztukę. Trochę było w niej aluzyjności, trochę proroczych fantazji - zbliżały się prze­cież wielkie, choć tak tra­giczne dni Warszawy, już pulsujące w podziemnych obszarach miasta. Więcej jednak chyba było w tej sztuce poety