O Balladynie

"Balladyna" jest pozycją re­pertuarową grywaną co praw­da stosunkowo często, ale oglą­daną niechętnie, obrosłą w tra­dycję nudnej pozycji lekturo­wej, twór egzaltowanej wyob­raźni Słowackiego i na ogół poważnego teatru, który czyni z niej patetyczną opowieść o początkach naszej państwowo­ści, baśń polityczną, lub krwa­wy dramat szekspirowski przy­brany w polskie ludowe stro­je. W tradycji filologicznej funkcjonuje ona jako dramat władzy, dramat o wymowie antyfeudalnej, dramat o nie­bezpieczeństwach awansu społecznego. (Balladyna zabija, by uwolnić się od plebejskiej przeszłości). Wszystkie te ogromnie poważne interpreta­cje wydają się znacznym uproszczeniem. Wacław Kubac­ki tak pisze o "Balladynie": Jest to ariostyczne dzieło o tendencji antyfeudalnej, któ­rego mechanizmem ideowo-ar­tystycznym są parodie popu­larnych motywów rycersko-powieściowych (...) posługuje się anachronizmem jako na­rzędziem satyry i humoru. Je­śli z