Naokoło premiery "Płatonowa" w Starym Teatrze unosił się leciutki opar zaciekawienia i nadziei. Zaciekawienie było szczere a nadzieja przyjazna. Nic dziwnego. Zrobiono wszystko, co możliwe aby nas zadzi­wić. Jako reżysera wypożyczono Fi­lipa Bajona z filmu polskiego, wyję­to na dobrą chwilę Jana Nowickiego z filmu węgierskiego otoczono go wianuszkiem urodziwych i uzdolnio­nych koleżanek i paru znakomitych kolegów. Znany reżyser, sławny i wy­bitny aktor, od paru lat nieobecny na scenie, niezły zespół, no i sztuka też nie najgorsza. Wszystko zdawało się zapowiadać wydarzenie niecodzienne. I rzeczywiście. To co zobaczyliśmy na scenie, przeszło najśmielsze ocze­kiwania i wprawiło w osłupienie na­wet tych którzy z zamiłowania lub obowiązku oglądają przeróżne, ścielą­ce się po naszych scenach okropieństwa. Powinni więc być zahartowani i odporni na wszelkie zaskoczenia. A jednak czekały nas same siurpryzy. Pierwszą był bałagan na