"Gdybym to widział na scenie uznałbym sztukę za zbyt udziwnioną", mówi jedna z osób nowohuckiego "Wieczoru trzech króli". Stary Ulrich, rzecz jasna, w swoim staroświeckim tłumaczeniu tego nie powiedział, to mówi Skuszanka: że niby uznamy widowisko za odpoetyzowane, odromantycznione, a za to odegrane dziwacznie, w dziwnych dekoracjach. A więc znów elitaryzm, nieprzystępny widzom ludowym? Ano, zobaczymy. Toczy się nieustająca - w praktyce teatralnej - dyskusja i jak grać Szekspira, widowiskowo czy kameralnie, podług, szacownych tradycyjnych wzorów czy za każdym razem szukając nowszych środków teatralnego wyrazu, choćby najbardziej dalekich od realnego świata Szekspira. Teatr Ludowy włączył się nie po raz pierwszy do tego niekończącego się egzaminu. Jesienią 1956 roku wystawił "Miarkę za miarkę", wiosną 1959 roku "Burzę", teraz "Wieczór trzech króli" - stale w reżyserii Krystyny Skuszanki. Do trzech razy sztuka; i trzy etapy.