W Warszawie egzystuje około trzydziestu teatrów, ale już od wielu lat ilość nie chce przechodzić w jakość. Stolica jest rozległą ni­ziną teatralną z licznymi fragmentami depre­sji. Na takim tle nawet tylko poprawne spek­takle mogą stać się wydarzeniem. Także ko­misja zapraszająca przedstawienia na War­szawskie Spotkania Teatralne stara się nie przygnębiać stołecznych rezydentów nierutynowymi osiągnięciami tzw. terenu. Pomijając wciąż niezadowalające zasady dofinansowy­wania warszawskiej kultury i fakt, że wszyscy narzekają na brak funduszy, warto przypo­mnieć banalną prawdę, że czasem za duże pieniądze można wyprodukować monstrualny kicz, a za niewielkie - wykreować arcydzie­ło. Nie przypadkiem najjaśniejszym wydarze­niem warszawskim ubiegłego sezonu był wy­stęp Marcela Marceau, a najbardziej wątpli­wymi - produkcje Teatru Syrena, Teatru Muzycznego "Roma" i kilku innych, akurat nie najbiedniejszych. Miniony sezon, pomijając niek