Po kasandryczny, w swoim czasie, tekst Tadeusza Różewi­cza sięgnął, by przedstawić go na scenie Teatru Narodo­wego, jego brat Stanisław. Wątki, które zapowiadały za­grożenia w postaci wojny i ekologicznej katastrofy, jako mniej aktualne, zostały tu zaznaczone w sposób symboliczny. Na przykład, wyraźnie opisany w dramacie fizyczny rozkład i nadmierne zaśmiecenie cechujące zdegenerowaną cywiliza­cję, przypominające wizję rodem z filmów Piotra Szulkina, tu zaznaczono kilkoma workami śmieci, wpadającymi przez okno. Reżyser, pragnąc uwspółcześnić tekst nie ograniczył się jedynie do kosmetycznych aktualizacji nazwisk światowych po­lityków i faktów. Wzbogacił tekst o fragmenty pochodzące z in­nego utworu brata, napisanych niedawno "Treli moreli", pięt­nujących ogłupiającą siłę massmediów. Zaś, trzy plażujące dziewczyny, w swoim rozszczebiotaniu, przypominają kandy­datki na gwiazdy nowego reality show. Sama Stara Kobieta, rezyduje w po