Publiczność warszawska ma okazję oglądać w Te­atrze Wielkim już piątą inscenizację opery Karola Szymanowskiego "Król Roger". Tym ra­zem w reżyserii Mariusza Trelińskie­go, pod dyrekcją Jacka Kaspszyka. Jest to z pewnością najtrudniejsza do wystawienia opera polskiego mo­dernizmu. Złożoność dzieła ujawnia się w języku muzycznym, zgodnym z duchem lat 20. minionego wieku, raczącym ze sobą źródła ekspresjonizmu niemieckiego, impresjonizmu francuskiego i kolorystykę naszego folkloru podhalańskiego. Nie sposób zatem mówić o jakiejś jednorodności stylistycznej opery, mimo że niektó­rzy upatrują w niej cechy ekspresjonizmu słowiańskiego. Karol Szymanowski sięgnął do kil­ku muzycznych światów wykorzystu­jąc ich ogólny klimat, bez posługiwa­nia się konkretnymi cytatami. Najbar­dziej uchwytny jest tekst modlitwy "Hagios Kyrios Theos Sabaoth" zaczerp­nięty z liturgii bizantyjskiej, ale już sa­mo opracowanie muzyczne na bazie skal modal