1. O XXIV Festiwalu Polskiej Dramaturgii Współczesnej we Wrocławiu pisze Barbara Ryży; pisze "W ogóle" - mnie interesują pewne szczegóły przeglądu dramaturgicznych aktywów czterdziestolecia (które zresztą nie zawsze okazywały się akurat aktywami w wydaniu teatralnym zaprezentowanym we Wrocławiu).

Pokazano mianowicie w konkursie dwa przedstawienia prapremierowe sztuk napisanych dopiero co, w roku 1982. Autorem jednej jest Tomasz Łubieński, dramaturg i eseista, któremu przydano epitet "historiozoficzny", autor dobrze znany, w teatrze już zasiedziały nieco ("Zegary" i "Koczowisko" pokazywano na paru scenach). Druga jest dziełem jednego z najmłodszych dramaturgów w Polsce (rocznik 1954), gdańszczanina Władysława Zawistowskiego. Utwór Łubieńskiego jest parafrazą mitu Don Juana (raczej libretta do opery Mozarta niż sztuki Moliera), nazywa się też stosownie do tematu: "Śmierć Komandora". Zawistowski pisze o Piotrze Wysockim, autorze marszu na Belweder w roku 1830, ale właściwie o tym samym o czym w swojej książce eseistycznej pisał kiedyś Łubieński: bić się czy nie bić? Tekst Zawistowskiego ma tytuł "Wysocki". I trzecia prapremiera, którą też zaliczam do wartych omówienia nowalijek ("Pułapki" Różewicza były już - wszystkie: warsza