Bodaj po raz pierwszy dane mi było, tuż po finalnym zapadnięciu kurtyny, wznieść toast, wraz z całą powstałą z miejsc widownią, za dalszą pomyślność nowo otwartego teatru. Toast ów wznieśli przedstawiciele partii i rządu - z ministrem kultury i sztuki Józefem Tejchmą na czele - oraz najwyższe władze miejscowe obok profesorów warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej pod przewodnictwem rektora Tadeusza Łomnickiego. Dalej - przedstawiciele społeczeństwa, rodziny aktorskie, dziennikarze i inni zaproszeni goście. Wszyscy z miejsca, i z głębi serca, wybaczając grzechy inauguracyjnego spektaklu z prawdziwym wzruszeniem zaintonowali tradycyjne 100 lat. Po czym większość gości udała się na okazjonalny bal. Imponujący, huczny, bogaty a przy tym kulturalnie zaaranżowany.

Bo też i święto było niecodzienne nawet jak dla kraju tak kochającego teatr i ochoczo budującego ciągle nowe sceny. Przyczyn tej wyjątkowości wymienić można kilka: a więc pierwszy teatr w stołecznym województwie z siedzibą poza Warszawą i to właśnie w Płocku, w mieście najszybciej rozwijającym się w skali krajowej. Dziwnie przy tym bliski to teatr choćby i dlatego, że kierownictwo jego objął Jan Skotnicki, uprzednio prorektor warszawskiej PWST, który ściągnął tu aż ósemkę najmłodszych absolwentów wraz z debiutującymi również reżyserami a nawet kierownikiem literackim, także wychowankami uczelni warszawskiej. Nic dziwnego, że przecięcie wstęgi przez Ryszardę Hanin i Tadeusza Łomnickiego miało w tej sytuacji nie tylko swoją wagę i wymowę, ale potęgowało nastrój niemal rodzinnego święta. A przecież osobliwość tej płockiej chwili nie wiąże się wyłącznie z faktem powołania do życia nowej sceny. Doniosłość wydarzenia