Można w teatrze {#os#1241}Grzegorzew­skiego{/#} zobaczyć tylko sceniczne poematy, ładne kompozycje pla­styczne. Jednak trudno byłoby w takim przypadku znaleźć powód autentycznej fascynacji tym tea­trem u grupy widzów, może nie­wielkiej ale zaciekłej. Przedsta­wienia Jerzego Grzegorzewskie­go grzeją i ziębią w sposób tak dotkliwy, iż można podejrzewać, że wyrastają ponad estetykę, że dotykają jakiegoś bardzo rzeczy­wistego, bolesnego miejsca w na­szym odczuwaniu świata. Ten punkt, to miejsce nazywa się BRAK. Twórczość Grzegorzew­skiego opisuje wciąż i wciąż linie wokół wielkiego kręgu, któremu na imię BRAK. Rzeczywistość sceniczna u Grzegorzewskiego często bliska wygaśnięcia, budowana z na­pomknień, przewrotności, o­wszem, również dekadenckich nastrojów, jest echem innej rze­czywistości: żywej, pełnej kształ­tów i barw, unerwionej, bogatej w komunikację i zdarzenia. Re­żyser pokazuje nam lichą pod­szewkę świata. Na