Niezwykle rzadko omawiamy premiery na innych, aniżeli łódzkich scenach. Jeżeli tym razem czynimy wyjątek, to z uwagi na wyjątkowo uroczysty charakter premiery, oraz na fakt,że warszawska "Norma" miała obsadę niemal identyczną z tą, jaką zdążyli już poznać bywalcy łódzkiego Teatru Wielkiego.

Prawie 150 lat warszawscy melomani musieli czekać na ponowne wystawienie szczytowego arcydzieła włoskiego "bel canto", "NORMY" Belliniego, której prapremiera polska odbyła się na 15 lat przed warszawską premierą "Halki", w r. 1843. Tym razem wytworna publiczność, na czele z prezydentem Wałęsą i elitą operową Polski, gorąco przyjęła premierę w dniu 15 lutego 1992 r. Reżyseria FEDORY BARBIERI jest tak klasyczna, że na ogół przeszłaby niezauważalnie, gdyby nie dwa odmienne fakty: pomysłowo ustawiona scena zespołowa arcykapłana z druidami na początku opery, oraz pewne "luki reżyserskie" w pozostałych scenach zbiorowych. Dekoracje ANDRZEJA MAJEWSKIEGO, z wyjątkiem ścieśnionej sceny kameralnej u Normy, są - jak zwykle u tego najlepszego polskiego scenografa - tak piękne i tematycznie związane, że chciałoby się je przenieść do jakiegoś gigantycznego muzeum scenograficznego, na wieczne oglądanie. Znakomity młody dyrygent JOSE MARIA FLORENCIO JUNIOR