W 35 lat po polskiej prapremie­rze i w trzy lata po śmierci szwaj­carskiego dramaturga, warszawski Teatr Współczesny wystawił "Wi­zytę starszej pani" w reżyserii Wojciecha {#os#739}Adamczyka{/#}. I również ta, z europejskością, zda się skró­coną o głowę, premiera dowodzi, że Friedrich {#au#20}Dürrenmatt{/#} okazuje się niezawodny w każdych wa­runkach. Nawet wtedy, gdy jego mrożącą krew w żyłach (przez brak metafizyki) tragikomedię pozbawi się beckettowskiej gro­zy. Skupiając się, jak uczynił tym razem reżyser, na psychologicz­no-obyczajowym studium pew­nej społeczności. Takiej miano­wicie, która konsumpcyjne poku­sy - zrozumiałe w warunkach skrajnej biedy - wynosi na pie­destał. Społeczność ta, w imię podyk­towanego jej przez życie "idea­łu" skłonna jest podeptać nawet tak fundamentalną wartość, jak przykazanie "nie zabijaj". Aktual­ne w krajach Środkowo-Wschod­niej Europy po upadku muru berlińskiego? Aż zanadto; do te­g