EN

29.01.2019 Wersja do druku

Niezabliźnione rany

"Jesienna sonata" Ingmara Bergmana w reż. Kuby Kowalskiego w Teatrze WARSawy w Warszawie. Piesze Tomasz Miłkowski w Przeglądzie.

Jesień, smętek, nadciągające chłody i wczesny zachód słońca. Oto sceneria tej mrocznej opowieści, w której dają o sobie znać nigdy niezabliźnione rany. Spotkanie po latach skrzywdzonych córek z matką wirtuozką fortepianu okaże się katastrofą. Nie sposób wymazać z pamięci nagromadzonego bólu. W centrum tego świata znajdzie się postać Charlotte Andergast, toksycznej matki, która wszystko podporządkowała swojej karierze. Bergman maluje ją z bezwzględnością. Za autorem idzie Aleksandra Justa, budując postać, która budzi żywiołową niechęć. Córka Eva (ekspresyjna Weronika Nockowska), także stawiająca ostrożne kroki jako pianistka, nie jest w stanie dorównać matce. Zamieszkała na odległej plebanii, gdzie swoim neurotycznym zachowaniem też nie wywołuje sympatii, choć to ofiara nieczułej matki, podobnie jak jej oniemiała siostra (Katarzyna Chmielewska). Może najwięcej zrozumienia znajduje u widzów mąż Evy - Wojciech Solarz gra pastor

Zaloguj się i czytaj dalej za darmo

Zalogowani użytkownicy mają nieograniczony dostęp do wszystkich artykułów na e-teatrze.

Nie masz jeszcze konta? Zarejestruj się.

Tytuł oryginalny

Niezabliźnione rany

Źródło:

Materiał własny

Przegląd nr 5

Autor:

Tomasz Miłkowski

Data:

29.01.2019

Realizacje repertuarowe