Ta sztuka o odchodzącym czasie, a wraz z nim o odchodzącej epoce ludzi pewnej klasy, pewnych manier, wreszcie o odchodzeniu pewnej formacji kulturalnej - choć korzeniami głęboko tkwi w ówczesnej Rosji - ma przecież charakter uniwersalny. Przemijalność i niepowtarzalność zjawisk jest ponadgeograficzna i ponadczasowa i właśnie chyba owa uniwersalność "Wiśniowego sadu" decyduje o tym, że jest on grany na scenach niemal całego świata, tak wczoraj jak i dzisiaj. Sprzedaż na licytacji (za długi) wiśniowego sadu i domu, rodzinnego majątku Gajewych, a następnie - już na polecenie nowego właściciela majątku - wyrąb starych wiśniowych drzew, pamiętających najdawniejsze dzieje tej rodziny, po czym rozpierzchnięcie się wszystkich w różne strony, by szukać tego co nowe, nie znane, oraz rozpacz starego, jak te wiśniowe drzewa sługi, przez nieuwagę pozostawionego samotnie na śmierć - to widome oznaki odchodzącego czasu i pewnego sposobu życia
Tytuł oryginalny
Niepotrzebni mogą odejść
Źródło:
Materiał nadesłany
Sztandar Młodych nr 1097