Teatr Powszechny w Warszawie: ANTYGONA Helmuta Kajzara. Transkrypcja z Sofoklesa. Reżyseria: Helmut Kajzar, scenografia: Jerzy Nowosielski, muzyka: Piotr Moss. Premiera 16 VI 1982 (fot. Renata Pajchel)
Teatr Śląski im. Wyspiańskiego w Katowicach: ANTYGONA Sofoklesa w przekładzie Stanisława Hebanowskiego. Reżyseria: Jan Sycz, scenografia: Wiesław Lange, ruch sceniczny: Henryk Konwiński, konsultacja i muzyka: Krzysztof Kuplowski. Premiera: 7 X 1982 (fot. Jan Hanusik)
Teatr im. Siemaszkowej w Rzeszowie: ANTYGONA Sofoklesa w przekładzie Stanisława Hebanowskiego. Opracowanie tekstu i reżyseria: Jacek Andrucki, scenografia: Marian Fiszer, ruch sceniczny: Witold Daniec, muzyka: Adam Laskowski. Premiera: 31 X 1982 (fot. Zdzisław Postępski)

Tragizm grecki jest dla nas - nie oszukujmy się - tylko pojęciem, modelem historycznym; żywa gleba, z której wyrósł, jest polem działań archeologii. (...) Pozostaje zatem częściowe tylko, wycinkowe raczej przekładanie tych zasobów tragizmu na sprawy nas bliżej dotyczące. Przeto: konflikt racji, nonkonformizm heroiczny Antygony, państwowotwórcze i nieugięte dokrynerstwo Kreona, jego klęska, śmierć bohaterki, która umiłowała życie." -i pisał przed dwunastu laty Józef Kelera przy okazji wrocławskiej premiery Antygony w transkrypcji i reżyserii Helmuta Kajzara. Powracam dziś do Kelery po obejrzeniu trzech najnowszych, tegorocznych inscenizacji tragedii Sofoklesa: w teatrze w Katowicach (reż. Jan Sycz; patrz: artykuł T. Kijonki Czy tym razem się uda?). W Rzeszowie (reż. Jacek Andrucki) i na scenie Powszechnego w Warszawie (kolejna - i ostatnia - praca Helmuta Kajzara). Ma rację krytyk, pisząc o bezsilności współczesnego teatru wobec prób rekonstrukcj