Publiczność polskiego Londynu upodobała sobie p. Kitajewicz jako wykonawczynię głównej roli kobiecej w "Zazdrości i Medvcynie" oraz jako interpretatorkę nostalgicznych wielojęzycznych piosenek na scenkach "Grzybka" w Gospodzie Kombatantów, "Studia" Bersona i innych nastrojowych ośrodków uchodźczego sentymentalizmu. Na tę specjalizację rodzaju wpłynął u artystki jej indywidualny i bardzo sugestywny styl noszenia toalet, a także i inny element, trudny do zdefiniowania, ale wyraźnie wyczuwalny a mianowicie coś niepokojącego, co jest zawarte w jej osobowości i z niej bardzo silnie emanuje. Oba te czynniki, atrakcyjne dla wiernych słuchaczy p. Loli w "Grzybku", spowodowały, ie dawna primadonna popularnej wśród Polonii amerykańskiej sentymentalnej operetki "Sweetheart" stała się w Londynie, wbrew swej woli, ale zgodnie z temperamentem artystycznym, reprezentacyjną "femme fatale" emigracji. [data publikacji artykułu nieznana]