Marek Bukowski jest bez wątpienia jed­nym z najbardziej interesujących talentów polskiej dramaturgii ostatnich lat. Jego "Cia­łopalenie" wystawione w warszawskim Tea­trze Powszechnym spotkało się z bardzo życz­liwym przyjęciem zarówno krytyki, jak i pub­liczności. Szczególnie mocno podkreślano żywy, pełen pasji wizerunek współczesnej polskiej rzeczywistości, jaka jawiła się w tej sztuce. W teatrze telewizji Bukowski debiutuje gro­teską obyczajowo-polityczną, której akcja rozgrywa się we współczesnej Polsce. Boha­terka, pełna zapału reporterka agencji filmo­wej, jedzie do uzdrowicielki Leokadii, by zro­bić o niej reportaż. Okazuje się, że w budyn­ku, w którym uzdrowicielka przyjmuje swych pacjentów, mieści się też siedziba partii Pol­ska Demokracja oraz redakcja związanej z nią gazety "Głos Europy". Podczas zbierania materiałów bohaterka dowiaduje się o "cudzie", który miał jakoby zdarzyć się w pomieszczeniach zajmowanych przez