"Nieboska komedia", którą wystawił Adam Hanuszkiewicz w Teatrze Narodowym w Warszawie, stanowi niewątpliwie najwybitniejszą po­zycję w scenicznych dziejach tego dramatu. Co więcej, to spektakl o charakterze wręcz przełomowym w wiel­kim repertuarze polskiego romantyzmu. Pragnąc należycie ocenić doniosłość tego wydarzenia, trzeba przypomnieć choćby w najogólniejszym zarysie tradycję interpre­tacyjną i inscenizacyjną tego dzieła. "Nieboska komedia" ceniona przez publicystów i polity­ków, nie miała szczęścia do historyków litera­tury. Nie wyjaśniono jej założeń ideowych i budowy artystycznej. Nie rozumiano pod­stawowych symboli misteryjnych. Nie zda­wano sobie sprawy ani z myślowych wiązań, ani z teatralnych konwencji. Po dziś dzień nie wiadomo, co oznacza scena z przechrzta­mi. Dlatego uważa się ją za kłopotliwą; albo się ją w ogóle opuszcza, albo przyprawia się przechrztom diabelskie różki do czoła (jak to uczynił K. Swinars