W interpretacji Macieja Prusa "Nie-Boska komedia" staje się nowym utworem - nie tylko rozszerzonym o "Niedokończony poemat", ale zmienionym dramaturgicznie: jest to niewą­tpliwa oryginalność tej inscenizacji. Walka między obozem Rewolucji i św. Trójcy toczy się przede wszystkim na planie ducha. Prze­wodnikami po scenicznym świecie są wiec Aligier - Anioł Stróż Henryka i Szatan - od początku wikłający losy, stale obecny, jakby poruszający postaciami. Dramaturgiczne spięcia sytuują się inaczej niż dotąd: podstawową polemiką Henryka i Pankracego staje się scena buntu bezpośrednio poprze­dzająca właściwy początek "Nie-Boskiej". Przywódca przyszłej Rewolucji dobitnie i szeroko wykłada tu swoje racje zdradzając rzeczywiste, nieszlachetne intencje. Obok pięknej wizji piekieł wypełnionych nagimi, dręczonymi ludźmi zaprezentowanej w pier­wszej części spektaklu, bunt Pankracego staje się drugą mocną sceną. Niestety nisz­czy to dramaturgię ostat