Obok "Dziadów" Adama Mickiewicza i "Kordiana" Juliusza Słowackiego, dramatem romantycznym najczęściej grywanym na naszych scenach jest "Nie-Boska Komedia" Zygmunta Krasińskiego. Splatają się w tym utworze dwa niezwykle istotne watki: samotność skłóconego ze światem i toczącego z nim beznadziejną walką bohatera romantycznego oraz problem rewolucji społecznej. Szczególnie ta druga kwestia została potraktowana w "Nie-Boskiej..." w sposób ideowo niezwykle subiektywny i kontrowersyjny, zyskując sugestywny, a nawet przejmujący kształt artystyczny. Krasiński ukazał bowiem w dramacie w sposób wizjonerski świat w momencie jego upadku: warstwy panujące sa bezideowe, niezdolne do przeprowadzenia jakichkolwiek reform społecznych, natomiast proletariat - przeżarty nędzą, chorobami i zdemoralizowany - pała chęcią zniszczenia dotychczasowych struktur społecznych, lecz nie posiada żadnego sensownego programu budowy nowego społecznego ładu. Ten więc świat pogr